© ევროპის საბჭო/ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლო, 2012. წინამდებარე თარგმანი განხორციელდა ევროპის საბჭოს ადამიანის უფლებათა სატრასტო ფონდის მხარდაჭერით (/humanrightstrustfund). თარგმანი არ ატარებს სასამართლოსათვის სავალდებულო ხასიათს. დამატებითი ინფორმაციისათვის იხ. საავტორო უფლებასთან დაკავშირებული სრულყოფილი ინფორმაცია წინამდებარე დოკუმენტის ბოლოში
© Council of Europe/European Court of Human Rights, 2012. This translation was commissioned with the support of the Human Rights Trust Fund of the Council of Europe (/humanrightstrustfund). It does not bind the Court. For further information see the full copyright indication at the end of this document.
© Conseil de l’Europe/Cour européenne des droits de l’homme, 2012. La présente traduction a été effectuée avec le soutien du Fonds fiduciaire pour les droits de l’homme du Conseil de l’Europe (/humanrightstrustfund). Elle ne lie pas la Cour. Pour plus de renseignements veuillez lire l’indication de copyright/droits d’auteur à la fin du présent document.
პირველი სექცია
კიუტინი რუსეთის წინააღმდეგ
(განაცხადი ნო. 2700/10)
გადაწყვეტილება
სტრასბურგი
10 მარტი 2011
საბოლოო
15/09/2011
მოცემული გადაწყვეტილება გახდა საბოლოო კონვენციის 44-ე მუხლი მე-2 პუნქტის საფუძველზე. ის შეიძლება დაექვემდებაროს რედაქციული ხასიათის გადასინჯვას.
საქმეზე კიუტინი რუსეთის წინააღმდეგ
ადამიანის უფლებათა ევროპის სასამართლომ (პირველი სექცია), შემდეგი მოსამართლეების შემადგენლობით:
ნინა ვაჯიცი, თავმჯდომარე
ანატოლი კოვლერი,
ხრისტოს როზაკისი,
პერ ლორენზენი,
ელიზაბეთ შტეინერი,
მარჯანა ლაზოროვა ტრაიკოვსკა,
იულია ლაფრანქუე, მოსამართლეები
და სორენ ნიელსენი, სექციის რეგისტრატორი,
იმსჯელა განმარტოებით 17 თებერვალს 2011,
და ამავე დღეს გამოიტანა შემდეგი გადაწყვეტილება
პროცედურა
1. საქმე მომდინარეობს უზბეკეთის მოქალაქის, ბ-ნი ვიქტორ ვიქტორის ძე კიუტინის („განმცხადებელი“) მიერ 2009 წლის 18 დეკემბერს ადამიანის უფლებათა და ფუნდამენტურ თავისუფლებათა კონვენციის („კონვენცია“) 34-ე მუხლის საფუძველზე რუსეთის ფედერაციის წინააღმდეგ, შეტანილი განაცხადიდან (ნო. 2700/10).
2. განმცხადებელი წარმოდგენილ იქნა ქ-ნი ლ. კომოლოვას მიერ, ადვოკატი რომელიც ეწევა პრაქტიკას ორიოლში. რუსეთის ფედერაცია („მთავრობა“) წარმოდგენილ იქნა ბ-ნი გ. მატიუშკინის მიერ, რუსეთის ფედერაციის წარმომადგენელი ევროპის ადამიანის უფლებათა სასამართლოში.
3. განმცხადებელი ამტკიცებდა, რომ ის გახდა დისკრიმინაციის მსხვერპლი მისი ჯანმრთელობის მდგომარეობის გამო რუსეთში საცხოვრებელი უფლების მინიჭების პროცესში.
4. 2010 წლის 5 მაისს პირველი სექციის თავმჯდომარემ გადაწყვიტა საჩივართან დაკავშირებით ეცნობებინა მთავრობისათვის. აგრეთვე გადაწყდა საჩივრის დასაშვებობის საკითხის და საქმის არსებითად განხილვა თანადროულად (კონვენციის 29-ე მუხლის პირველი პუნქტი).
5. წერილობითი წინადადებები მიღებულ იქნა INTERIGHT-ის, (ადამიანის უფლებათა სამართლებრივი დაცვის საერთაშორისო ცენტრისგან), რომელსაც თავმჯდომარემ მისცა საქმეში მესამე მხარედ ჩართვის უფლება (კონვენციის 36-ე მუხლის მე-2 პუნქტი და სასამართლოს რეგლამენტის 44-ე მუხლის მე-2 პუნქტი).
ფაქტები
I. საქმის გარემოებები
6. განმცხადებელი დაიბადა უზბეკეთის სსრკ-ში, საბჭოთა კავშირში, 1971 წელს და მიიღო უზბეკეთის მოქალაქეობა საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ.
7. 2002 წლის ოქტომბერში მისმა ძმამ იყიდა სახლი, მიწის ნაკვეთთან ერთად, სოფელ ლესნოეში რუსეთის ორიოლის რეგიონში. 2003 წელს განმცხადებელი, მისი ნახევარძმა და მათი დედა გადავიდნენ უზბეკეთიდან იქ საცხოვრებლად.
8. 2003 წლის 18 ივლისს იგი დაქორწინდა რუსეთის მოქალაქეზე და მათ შეეძინათ გოგო 2004 წლის იანვარში.
9. ამავე დროს, 2003 წლის აგვისტოში განმცხადებელმა მიმართა ხელისუფლების ორგანოებს საცხოვრებელი უფლების მინიჭებასთან დაკავშირებით. მას მოსთხოვეს გაევლო სამედიცინო შემოწმება, რომლის დროსაც მას დაუდგინა აივ ინფექცია. ხსენებულის საფუძველზე მისი განაცხადი საცხოვრებელი უფლების მინიჭებასთან დაკავშირებით უარყოფილ იქნა. 2004 წლის 13 ოქტომბერს ხსენებული გადაწყვეტილება ძალაში დატოვა ორიოლის რეგიონული სასამართლომ.
10. 2009 წლის აპრილში განმცხადებელმა შეიტანა ახალი განაცხადი დროებით საცხოვრებელ უფლებაზე. მისი განცხადების საფუძველზე 2009 წლის 6 მაისს ფედერალურმა საიმიგრაციო სამსახურმა დაადგინა რომ ის უკანონოდ ცხოვრობდა რუსეთში (სამართალდარღვევა გათვალისწინებული ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის 18.8 მუხლის პირველი პუნქტით) და დაეკისრა მას 2,500 რუსული რუბლი ჯარიმის სახით.
11. 2009 წლის 26 ივნისის გადაწყვეტილებით ორიოლის რეგიონის ფედერალურმა საიმიგრაციო სამსახურმა უარყო განმცხადებლის მიმართვა საცხოვრებელის ნებართვაზე უცხოელი მოქალაქეების შესახებ კანონის მე-7 ნაწილის პირველ პუნქტზე (13) მითითებით, რომელიც ზღუდავდა საცხოვრებელი უფლების მიცემას უცხოელ მოქალაქეებზე, რომლებსაც არ შეეძლოთ აივ ინფექციის ნეგატიური სტატუსის ჩვენება. გადაწყვეტილება უთითებდა რომ განმცხადებელს უნდა დაეტოვებინა რუსეთი სამი დღის ვადაში ან მოხდებოდა მისი დეპორტაცია. განმცხადებელმა გაასაჩივრა სასამართლოს უარი.
12. 2009 წლის 13 აგვისტოს ორიოლის სევერნი ოლქის სასამართლომ უარყო საჩივარი და დაადგინა:
„იმის გათვალისწინებით რომ ბ-ნ ვ.ვ. კიუტინს აქვს აივ ინფექციის დადებითი სტატუსი, სასამართლო თვლის რომ მისი განცხადება რუსეთის ფედერაციაში დროებით საცხოვრებლის უფლებაზე კანონიერად იქნა უარყოფილი.“
13. განმცხადებელმა შეიტანა საჩივარი საკონსტიტუციო სასამართლოში 2006 წლის 12 მაისს (იხილეთ პარაგრაფი 24 ქვემოთ) აივ ინფექციის პრევენციასთან დაკავშირებით გაეროს დოკუმენტზე დაყრდნობით. 2009 წლის 16 სექტემბერს ორიოლის რეგიონულმა სასამართლომ უარყო მისი საჩივარი ზეპირი განხილვის გარეშე.
14. 2009 წლის 20 ოქტომბერს განმცხადებელმა გაიარა სამედიცინო შემოწმება აივ ინფექციის პრევენციის ორიოლის რეგიონულ ცენტრში. მას დაუსვეს პროგრესირებად ფაზაში მყოფი აივ ინფექციის დიაგნოზი, ასევე ბ და ც ჰეპატიტის დიაგნოზი და დაუნიშნეს ინტენსიური ანტირეტროვირალური თერაპია (HAART) სიცოცხლის შესანარჩუნებლად.
15. 2009 წლის 25 ნოემბერს ორიოლის რაიონულმა სასამართლომ უარყო საზედამხედველო განხილვის პროცედურები და ძალაში დატოვა წინა გადაწყვეტილება როგორც კანონიერი და დასაბუთებული. სასამართლოს თანახმად:
„საზედამხედველო წესით გადასინჯვის მოთხოვნასთან დაკავშირებულ განაცხადში ბ-ნი კიუტინი ამტკიცებდა რომ სასამართლომ არ მიიღო მხედველობაში მისი საოჯახო და ჯანმრთელობის მდგომარეობა, როდესაც იღებდა გადაწყვეტილებას მის განაცხადებაზე საცხოვრებელ უფლებასთან დაკავშირებით, რაც ეწინააღმდეგებოდა საკონსტიტუციო სასამართლოს 2006 წლის 12 მაისის გადაწყვეტილებას. ეს არგუმენტი არ არის საფუძველი სასამართლოს გადაწყვეტილების გასაუქმებლად.
შესაბამისი კანონები რომლებიც არეგულირებენ უცხოელი მოქალაქეების რუსეთში შესვლას და ცხოვრებას არ ავალდებულებენ სამართალდამცავ ორგანოებს ან სასამართლოებს იმის დადგენას თუ რა ჯანმრთელობის მდგომარეობა აქვთ აივ ინფექციის მატარებელ უცხოელ მოქალაქეებს ან რა კლინიკურ სტადიაშია მათი დაავადება, იმ მიზნით რომ გადაწყვიტონ საცხოვრებელი უფლების გაცემა.
როდესაც წყდება დროებითი საცხოვრებელი უფლების გაცემის საკითხი აივ ინფექციის დადებითი სტატუსის მქონე ინდივიდებისთვის სასამართლომ შეიძლება, მაგრამ ვალდებული არ არის, მიიღოს მხედველობაში ფაქტობრივი მონაცემები კონკრეტული საქმის ჰუმანიტარული მიზნების გათვალისწინებით.
ამასთან ერთად, უცხოელმა მოქალაქემ, რომელიც მიმართავს რუსეთში საცხოვრებელი უფლების მისაღებად უნდა წარმოადგინოს სერთიფიკატი რომელიც ადასტურებს აივ ინფექციის ნეგატიურ სტატუს; თუ აივ ინფექციის სტატუსი პოზიტიურია კანონი კრძალავს აღნიშნული ნებართვის გაცემას.“
II. შესაბამისი ეროვნული კანონმდებლობა და პრაქტიკა
A. კანონი აივ ინფექციის პრევენციის შესახებ (ნო. 38- FZ 30
მარტი 1995)
16. შესაბამის ნაწილში, აქტის პრეამბულაში აღნიშნულია:
“იმის აღიარებით რომ ქრონიკული დაავადება გამოწვეულია ადამიანის იმუნოდეფიციტის სინდრომით (აივ),
რაც ფართოდ გავრცელებულია მსოფლიოში,
აქვს მძიმე სოციო-ეკონომიკური და დემოგრაფიული შედეგები რუსეთის ფედერაციისთვის,
უქმნის საშიშროებას პირად, საჯარო და ეროვნულ უსაფრთხოებას და კაცობრიობის არსებობის საშიშროებას,
მოითხოვს მოსახლეობის უფლებებისა და კანონიერი ინტერესების დაცვას...“
17. მე-4 ნაწილის პირველი პუნქტის შესაბამისად სახელმწიფო უზრუნველყოფს უფასო სამედიცინო დახმარებას რუსეთის მოქალაქეებისთვის ვინც დაავადებულნი არიან აივ ინფექციით.
18. მე-11 ნაწილის მე-2 პუნქტი ითვალისწინებს რომ უცხოელი მოქალაქეები და მოქალაქეობის არმქონე პირები, ვინც იმყოფებიან რუსეთის ტერიტორიაზე, დეპორტირებულ უნდა იქნენ როგორც კი დადგინდება რომ ისინი არიან აივ ინფექციის მატარებელნი.
B. კანონი უცხოელ მოქალაქეთა შესახებ (no. 115-FZ 25 ივლისი 2002)
19. მე-5 ნაწილი ითვალისწინებს რომ უცხოელი მოქალაქეები ვინც არ არიან ვალდებულნი ჰქონდეთ ვიზა რუსეთის ფედერაციაში შემოსასვლელად, შეიძლება დარჩნენ რუსეთში არა უმეტეს ოთხმოცდაათი დღისა და უნდა დატოვონ რუსეთი ამ პერიოდის ამოწურვის შემდეგ.
20. მე-6 ნაწილის მე-3 პუნქტი და მე-6 ნაწილის მე-2 პუნქტი ითვალისწინებს რომ უცხოელი, ვინც დაქორწინებულია რუსეთის მოქალაქეზე ან ყავს რუსი შვილი, უფლებამოსილია სამ წლიან საცხოვრებლის უფლებაზე, მთავრობის მიერ დადგენილი სამუშაო კვოტების მიუხედავად.
21. მთავრობის 2002 წლის 1 ნოემბრის #789 რეზოლუციის მე-6 ნაწილის მე-8 პუნქტი ადგენს იმ დოკუმენტების სიას, რომლებიც უნდა დაერთოს საცხოვრებელ უფლების მინიჭებასთან დაკავშირებულ უცხოელის განაცხადს. სხვა დოკუმენტებთან ერთად, უცხოელმა უნდა წარმოადგინოს სამედიცინო სერთიფიკატი, რომელიც ადასტურებს რომ ის არ არის დაავადებული აივ ინფექციით.
22. მე-7 ნაწილი მოიცავს იმ საფუძვლებს რომლებიც შეიძლება გამოყენებულ იქნეს დროებითი საცხოვრებლის უფლებაზე უარის თქმის ან ადრე გაცემული საცხოვრებელი უფლების გაუქმებისას. კონკრეტულად, საცხოვრებელ უფლებაზე განაცხადი უარყოფილ იქნება თუ უცხოელი ნარკოტიკების მომხმარებელია ან არ შეუძლია წარმოადგინოს სერტიფიკატი, რომელიც ადასტურებს რომ ის არ არის აივ ინფექციით დაავადებული (პუნქტი 1 (13)).
C. უცხოელი მოქალაქეებისთვის სამედიცინო დახმარება
23. რუსეთის ტერიტორიაზე უცხოელი მოქალაქეებისთვის სამედიცინო დახმარების შესახებ წესების შესაბამისად (მთავრობის 2005 წლის 1 სექტემბრის #546 რეზოლუცია), უცხოელ მოქალაქეებს უფასოდ შეიძლება გაეწიოთ მხოლოდ გადაუდებელი დახმარება (პუნქტი 3). სხვა სამედიცინო დახმარება შეიძლება გაწეულ იქნეს ანაზღაურების საფუძველზე (პუნქტი 4).
D. საკონსტიტუციო სასამართლოს პრეცედენტული სამართალი
24. 2006 წლის 12 მაისს საკონსტიტუციო სასამართლომ უარყო უკრაინის მოქალაქე X-ის, რომელიც იყო აივ ინფექციის დადებითი სტატუსის მატარებელი და ცხოვრობდა რუსეთში რუს მეუღლე და ქალიშვილთან ერთად, კონსტიტუციური სარჩელი (გადაწყვეტილება ნო. 155 O). ბ-ნი X აცხადებდა რომ აივ ინფექციის პრევენციის აქტის მე-11 ნაწილის მე-2 პუნქტი და უცხოელ მოქალაქეთა შესახებ აქტის მე-7 ნაწილის პირველ პუნქტი არღვევდა მის პირად და ოჯახური ცხოვრების დაცვის უფლებას და სამედიცინო დახმარების მიღების უფლებას და ატარებდა დისკრიმინაციულ ხასიათს.
25. საკონსტიტუციო სასამართლომ დაადგინა რომ გასაჩივრებული დებულებები შესაბამისობაში იყო კონსტიტუციასთან, რადგან შეზღუდვა დროებით საცხოვრებელ უფლებაზე აივ ინფექციით დაავადებული უცხოელი მოქალაქეებისთვის დადგენილ იქნა კანონმდებლობით კონსტიტუციური ღირებულებების დასაცავად, მათ შორის უმნიშვნელოვანესი უფლების - სახელმწიფოს მიერ საზოგადოების ჯანმრთელობის დაცვის დასაცავად (მე-3(3). პუნქტი).
26. 2001 წლის 27 ივნისის აივ ინფექციასთან დაკავშირებით გაეროს ვალდებულებათა დეკლარაციაზე, გაეროს ადამიანის უფლებათა კომისიის რეზოლუციებზე და აივ ინფექციის საფუძველზე დისკრიმინაციის აკრძალვის შესახებ სხვა საერთაშორისო ინსტრუმენტებზე, აგრეთვე სასამართლოს მიერ დადგენი პრაქტიკაზე, რომელიც ეხება უცხოელი მოქალაქეებს ზოგადად და ასევე აივ ინფექციით დაავადებული უცხოელების გაძევებას, დაყრდნობით, საკონსტიტუციო სასამართლომ ყურადღება გაამახვილა მიღებული ღონისძიებების პროპორციულობაზე კონსტიტუციურ მიზნებთან მიმართებაში და დაადგინა:
“თანაბრად დაცულ კონსტიტუციურ ღირებულებებს შორის კონფლიქტის შემთხვევაში, სამართალდამცავმა ორგანოებმა და სასამართლოებმა შეიძლება მხედველობაში მიიღონ, ჰუმანიტარული მიზეზებიდან გამომდინარე, კონკრეტული საქმის ფაქტობრივი გარემოებები იმის დასადგენად, თუ რამდენად უფლებამოსილია აივ ინფექციის მატარებელი პირი მიიღოს დროებით საცხოვრებლის უფლება რუსეთის ფედერაციაში.
შესაბამისად, აივ ინფექციის პრევენციის კანონის მე-11 ნაწილის მე-2 პუნქტისა და უცხოელ მოქალაქეთა შესახებ აქტის მე-7 მუხლის მე-12 ნაწილი არ გამორიცხავს იმის შესაძლებლობას, რომ სამართალდამცავმა ორგანოებმა და სასამართლომ - ჰუმანიტარული მიზეზებიდან გამომდინარე - მიიღოს მხედველობაში აივ ინფექციით დაავადებული უცხოელი მოქალაქის ან მოქალაქეობის არმქონე პირის ოჯახური მდგომარეობა, ჯანმრთელობის მდგომარეობა და სხვა საგამონაკლისო, მაგრამ საპატიო პირობები იმის დადგენის დროს თუ რამდენად უნდა მოხდეს პირის დეპორტაცია რუსეთის ფედერაციიდან და მას უნდა მიენიჭოს რუსეთის ტერიტორიაზე დროებით ცხოვრების უფლება თუ არა. ნებისმიერ შემთხვევაში, პირი უნდა დაემორჩილოს კანონიერად დაკისრებულ აღკვეთი ღონისძიების ვალდებულებას, რომლის მიზანია აივ ინფექციის გავრცელების თავიდან აცილება.“ (მე-4.2 პუნქტი)
E. სისხლის სამართლის კოდექსი
27. 122-ე მუხლი ითვალისწინებს სისხლის სამართლის პასუხისმგებლობას განზრახ სხვა პირისთვის აივ ინფექციის გადადებისთვის ან განზრახ სხვა პირის აივ ინფექციის გადადების საფრთხის შექმნისათვის. აღნიშნული ქმედებები ისჯება თავისუფლების აღკვეთით ვადით ერთ წლამდე.
III. შესაბამისი საერთაშორისო დოკუმენტები
28. 2001 წლის 27 ივნისს გაერთიანებული ერების გენერალურმა ასამბლეამ მიიღო ვალდებულებათა დეკლარაცია აივ ინფექციის შესახებ (რეზოლუცია S -26/2) რომელმაც კონკრეტულად დაადგინა:
“1. ჩვენ სახელმწიფოთა და მთავრობათა ხელმძღვანელები და წარმომადგენლები შევიკრიბეთ გაერთიანებული ერების ორგანიზაციაში....იმ მიზნით, რომ განგვეხილა და მოგვეგვარებინა აივ ინფექციასთან დაკავშირებული პრობლემა მის ყველა ასპექტში, აგრეთვე, უზრუნველგვეყო გლობალური ვალდებულება კოორდინაციის გასაძლიერებლად და ეროვნული, რეგიონული და საერთაშორისო ღონისძიებების ინტენსივობის გასაძლიერებლად რათა დავამარცხოთ იგი ეფექტური ფორმით...
13. არაფერი ისე არ აუფასურებს პრევენციას, დაცვას, მოპყრობის ღონისძიებებს და არ ზრდის ეპიდემიის გავლენას ინდივიდებზე, ოჯახებსა და ადგილობრივ საზოგადოებებზე, როგორც სტიგმა, დუმილი, დისკრიმინაცია და უარყოფა, აგრეთვე კონფიდენციალობის არ არსებობა...
16. იმის აღიარება, რომ ადამიანის უფლებებისა და ფუნდამენტური თავისუფლებების სრული რეალიზაცია წარმოადგენს მნიშვნელოვან ელემენტს გლობალურ დონეზე აივ პანდემიის წინააღმდეგ საბრძოლველად, მათ შორის პრევენციის, ზრუნვის, მხარდაჭერის და მოპყრობის სფეროში. ხსენებული ასევე ამცირებს აივ ინფექციის მიმართ მოწყვლადობას და ხელს უშლის სტიგმას, აგრეთვე ამ საფუძვლით განხორციელებულ დისკრიმინაციას იმ პირებითან მიმართებაში ვინც ცხოვრობენ აივ ინფექციით ან მისი რისკის ქვეშ...
31. პრევენციის, ზრუნვის, მხარდაჭერის და აივ ინფექციის მქონე პირების მოპყრობის თვალსაზრისით, აღიარებულია ოჯახის როლი, და ამავე დროს გათვალისწინებულია რომ სხვადასხვა კულტურულ, სოციალურ და პოლიტიკურ სისტემაში ოჯახის სხვადასხვა ფორმები არსებობს...
აივ ინფექცია და ადამიანის უფლებები
58. 2003 წლისთვის, მიღებულ უნდა იქნეს, გაძლიერდეს ან აღსრულდეს, სადაც ადექვატურია ხსენებულის განხორციელბა, კანონმდებლობა, რეგულაციები და სხვა ღონისძიებები რათა აღმოფხვრილ იქნეს დისკრიმინაციის ყველა ფორმა და უზრუნველყოფილ იქნეს აივ ინფექციით მცხოვრები პირების და მოწყვლადი ჯგუფების წევრი ყველა ადამიანის უფლებებისა და ფუნდამენტური თავისუფლებების სრული გამოყენება, კერძოდ უზრუნველყოფილ იქნეს მათი ხელმისაწვდომობა inter alia, განათლებაზე, მემკვიდრეობაზე, ჯანდაცვაზე, სოციალურ და ჯანდაცვის სისტემებზე, პრევენციაზე, მხარდაჭერასა და მოპყრობაზე, ინფორმაციაზე და სამართლებრივ დაცვაზე, პირადი ცხოვრებისა და კონფიდენციალობის დაცვაზე; და ჩამოყალიბდეს სტიგმისა და ეპიდემიასთან დაკავშირებული სოციალური გამორიცხვის დასამარცხებელი სტრატეგიები.
29. გაერთიანებული ერების ადამიანის უფლებათა კომისიამ პირველად აივ ინფექციასთან დაკავშირებულ დისკრიმინაციასა და სტიგმაზე ისაუბრა მის #1995/44 რეზოლუციაში (“ადამიანის უფლებების დაცვა აივ ინფექციის კონტექსტში”), რომელიც მიღებულ იქნა კომისიის 53-ე შეხვედრაზე, 1995 წლის 3 მარტს, სადაც კომისიამ აღნიშნა, რომ:
“1. იგი ადასტურებს, რომ აივ ინფექციის სტატუსის, რეალურად არსებულის თუ ნავარაუდევის საფუძველზე დისკრიმინაცია აკრძალულია არსებული საერთაშორისო ადამიანის უფლებათა სტანდარტებით და რომ ტერმინი ”ან სხვა სტატუსის” დისკრიმინაციის საწინააღმდეგო ნორმებში ადამიანის უფლებათა სფეროში მოქმედი საერთაშორისო აქტები შეიძლება განმარტებულ იქნეს ისე, რომ ის ფარავს ჯანმრთელობის სტატუსს, მათ შორის აივ ინფექციას.
2. მოუწოდებს სახელმწიფოებს, რათა უზრუნველყონ, სადაც ეს აუცილებელია, რომ მათი კანონები, პოლიტიკა და პრაქტიკა, მათ შორის აივ ინფექციისთან დაკავშირებით, იცავდეს ადამიანის უფლებების სტანდარტებს, მათ შორის იმ პირების პირადი ცხოვრების და ხელშეუხებლობის უფლებას რომლებიც ცხოვრობენ აივ ინფექციით; კრძალავდეს აივ ინფექციასთან დაკავშირებულ დისკრიმინაციას და არა გააჩნდეს ეფექტი აივ ინფექციის პრევენციის პროგრამებზე და ასევე ზრუნავდეს იმ პირებზე, რომლებიც ინფიცირებული არიან აივ ინფექციით....”
გაეროს ლტოლვილთა უმაღლესმა კომისარიატმა განამტკიცა საკუთარი პოზიცია აივ ინფექციის კონტექსტში დისკრიმინაციის წინააღმდეგ მის შემდგომ რეზოლუციაში # 2005/84, რომელიც მიღებულ იქნა 2005 წლის 21 აპრილს.
30. ეკონომიკური, სოციალური და კულტურული უფლებების შესახებ საერთაშორისო პაქტის მე-2 მუხლის მე-2 პუნქტი ითვალისწინებს რომ მასში მოცემული უფლებები ”გამოყენებულ იქნება დისკრიმინაციის გარეშე ნებისმიერი საფუძვლით, როგორიცაა რასა, ფერი, სქესი, ენა, რელიგია, პოლიტიკური და სხვა მოსაზრება, ეროვნული და სოციალური წარმოშობა, საკუთრება, დაბადების თუ სხვა სტატუსი.” მის ზოგად კომენტარში დისკრიმინაციის წინააღმდეგ (#20, 2009), ეკონომიკურ, სოციალურ და კულტურულ უფლებათა კომიტეტმა პირდაპირ გაითვალისწინა ჯანმრთელობის მდგომარეობა და კონკრეტულად აივ ინფექციის სტატუსი და მე-2 მუხლის მე-2 პუნქტში მითითებული ”სხვა სტატუსების” საფუძვლებში:
“33. ჯანმრთელობის მდგომარეობა გულისხმობს პირის ფიზიკურ და მენტალურ სიჯანსაღეს. სახელმწიფომ უნდა უზრუნველყოს რომ პირი რეალური ან სავარაუდო ჯანმრთელობის მდგომარეობა არ იქნება ბარიერი კონვენციით გათვალისწინებული უფლებების რეალიზაციისთვის. საზოგადოებრივი ჯანმრთელობის დაცვა ხშირად არის მითითებული სახელმწიფოების მხრიდან, როგორც პირის ჯანმრთელობის სტატუსის კონტექსტში ადამიანის უფლებების შეზღუდვის საფუძველი. მიუხედავად ამისა, ბევრი ასეთი შეზღუდვა დისკრიმინაციულია, მაგალითად, როდესაც აივ ინფექციასთან დაკავშირებული სტატუსი გამოიყენება, როგორც განსხვავებული მოპყრობის საფუძველი განათლებასთან, დასაქმებასთან, ჯანმრთელობის დაცვასთან, მგზავრობასთან, სოციალურ უსაფრთხოებასთან, საცხოვრებელთან და თავშესაფართან მიმართებაში.”
31. ევროპის საბჭოს საპარლამენტო ასამბლეა აივ ინფექციასთან დაკავშირებულ საკითხს შეეხო მის რამდენიმე დოკუმენტში. აივ ინფექციასთან და ადამიანის უფლებებთან დაკავშირებულ რეკომენდაცია 1116 (1989)-ში ასამბლეამ ყურადღება გაამახვილ შემდეგ საკითხებზე:
“3. [ასამბლეა] აღნიშნავს რომ მიუხედავად იმისა რომ ევროპის საბჭო დაინტერესებული იყო პრევენციის საკითხით 1983 წლიდან მოყოლებული, ეთიკური ასპექტები განხილულ იქნა მხოლოდ ზედაპირულად;
4. ამასთან ერთად, ითვალისწინებს რა იმის საჭიროებას, რომ აუცილებელია რომ ადამიანის უფლებათა და ფუნდამენტურ თავისუფლებათა უზრუნველყოფას ხელი არ შეეშალოს აივ ინფექციით გამოწვეული შიშით;
5. შეწუხებულია კერძოდ იმ დისკრიმინაციით, რომლის მსხვერპლნი არიან აივ ინფექციის მსხვერპლნი და სეროპიზიტივის სტატუსის მქონე პირები...
8. რეკომენდაციას უწევს მინისტრთა კომიტეტს:
A. ინსტრუქცია გაუწიოს ადამიანის უფლებათა კომიტეტს რათა მან პრიორიტეტულად აღასრულოს ევროპის ადამიანის უფლებათა კონვენციის მე-14 მუხლით გათვალისწინებული დისკრიმინაციის აკრძალვის ნორმა, ან ჯანდაცვის, როგორც დისკრიმინაციის საფუძვლის, დამატებით დისკრიმინაციის აკრძალულ საფუძვლებში ან ზოგადი ნორმის ჩამოყალიბებით, რომელიც გულისხმობს კანონის წინაშე თანასწორობას...
D. მოუწოდებს ევროპის საბჭოს წევრ ქვეყნებს:...
3. უარი არ განაცხადონ თავშესაფრის მინიჭებაზე მხოლოდ იმ მიზეზით, რომ თავშესაფრის მაძიებელს აქვს აივ ინფექცია ან დაავადებულია ინფექციით. ...”
1536 (2007) რეზოლუცია განამტკიცებს ევროპის საბჭოს საპარლამენტო ასამბლეის ვალდებულებას ებრძოლოს აივ ინფექციით დაავადებული პირების წინააღმდეგ განხორციელებულ ყველა ფორმის დისკრიმინაციას:
“ყურადღებას ამახვილებს, რომ აივ ინფექციის პანდემია არის საგანგებო მოვლენა სამედიცინო, სოციალურ და ეკონომიკურ დონეზე, ასამბლეა მოუწოდებს ევროპის საბჭოს პარლამენტებს და მთავრობებს:
9.1. უზრუნველყონ, რომ მათი კანონები, პოლიტიკა და პრაქტიკა იცავდეს ადამიანის უფლებებს აივ ინფექციის კონტექსტში, განათლების, სამუშაო, პირადი ცხოვრების, დაცვის და პრევენციისადმი ხელმისაწვდომობას, მოპყრობის, დაცვისა და მხარდაჭერის უფლებას;
9.2. დაიცვან აივ ინფექციით დაავადებული პირები ყველა ფორმის დისკრიმინაციისგან, როგორც საჯარო ისე კერძო სექტორში...”
32. გაერთიანებული ერების კონვენცია შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე პირთა უფლებების შესახებ, რომელიც ძალაში შევიდა 2008 წლის 3 მაისს და რომელზეც რუსეთმა ხელი მოაწერა, მაგრამ რატიფიცირება არ გაუკეთებია, კონკრეტულად ითვალისწინებს:
მუხლი 5 - თანასწორობა და დისკრიმინაციის აკრძალვა
“2. მონაწილე სახელმწიფოებმა უნდა აკრძალონ ყველა ფორმის დისკრიმინაცია შეზღუდულ შესაძლებლობების გამო და უზრუნველყონ შეზღუდულ შესაძლებლობის მქონე პირები თანასწორი და ეფექტიანი სამართლებრივი დაცვით დისკრიმინაციის ყველა ფორმასთან მიმართებაში...”
მუხლი 18 - გადაადგილების თავისუფლება და მოქალაქეობა
“1. მონაწილე სახელმწიფოებმა უნდა აღიარონ შეზღუდულ შესაძლებლობათა მქონე პირთა უფლებები გადაადგილების თავისუფლება, საცხოვრებლის და მოქალაქეობის თავისუფლად არჩევის უფლება, სხვებთან თანაბარ პირობებში, მათ შორის იმის უზრუნველყოფით რომ შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე პირები:
...
2. არ ჩამოერთვათ, მათი შეზღუდული შესაძლებლობების გამო, საშუალება მიიღონ, ფლობდნენ და გამოიყენონ დოკუმენტაცია მათი მოქალაქეობის შესახებ ან სხვა იდენტიფიკაციის დოკუმენტები ან გამოიყენონ სხვა საშუალებები, ისეთი როგორიცაა იმიგრაცია, რაც აუცილებელია მათი გადაადგილებს თავისუფლების უზრუნველსაყოფად...“
მუხლი 23 - სახლის და ოჯახის პატივისცემა
“1. მონაწილე სახელმწიფოებმა უნდა მიიღონ ეფექტიანი და შესაბამისი ღონისძიებები რათა აღმოფხვრან დისკრიმინაცია შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირების მიმართ ყველა საკითხში, რომელიც უკავშირდება თანაბარ პირობებში საქორწინო, ოჯახურ, მშობლებთან და სხვა ურთიერთობებს....“
33. UNAIDS/IOM /IOM-ს (ერთობლივი გაერთიანებული ერების აივ ინფექციებთან დაკავშირებული პროგრამა/მიგრაციის საერთაშორისო ორგანიზაცია) განცხადება აივ ინფექციასთან დაკავშირებულ სამგზავრო შეზღუდვებთან დაკავშირებით, მიღებულ იქნა 2004 წლის ივნისში და მოიცავს შემდეგ რეკომენდაციებს:
“1. აივ ინფექცია არ შეიძლება ჩაითვალოს როგორც მდგომარეობა რომელიც საფრთხეს უქმნის საზოგადოებრივ ჯანმრთელობას მგზავრობასთან დაკავშირებით, რადგან, მიუხედავად იმისა რომ ის გადამდებია, ადამიანის იმუნოდეფიციტის ვირუსი შეუძლებელია გადადებულ იქნეს პირის მხოლოდ ქვეყანაში ყოფნით ან შემთხვევითი კონტაქტით (მანქანაში, ან საერთო ნივთებით, როგორიცაა საჭმელი და წყალი). აივ ინფექციის გადადება ხდებს სპეციფიკური მოქმედებით, რაც თითქმის ყოველთვის პირადია. პრევენცია შესაბამისად მოიცავს ნებაყოფლობით აქტს და შეუძლებელია მისი თავს მოხვევა. შემზღუდავდა მოქმედებებმა, ფაქტობრივად შეიძლება საწინააღმდეგო ხასიათი მიიღოს საზოგადოებრივი ჯანმრთელობისთვის, რადგან აივ ინფექციით დაავადებული არა მოქალაქის გამორიცხვა აძლიერებს სტიგმას და აღნიშნული პირების დისკრიმინაციას და შეიძლება ხელი შეუშალოს მოქალაქეებს და არა მოქალაქეებს მიმართონ აივ ინფექციის პრევენციის და ზრუნვის სამსახურებს. მეტიც, შეზღუდვებმა აივ ინფექციის მატარებელი არა მოქალაქეების მიმართ შეიძლება შექმნან შეცდომაში შემყვანი საზოგადოებრივი შეხედულებები, კერძოდ ის რომ აივ ინფექცია არის „უცხოური“ პრობლემა, რომელიც შეიძლება გაკონტროლებულ იქნას ისეთი ღონისძიებებით როგორიცაა სასაზღვრო კონტროლი, და არა ისეთი ღონისძიებებით, როგორიც არის ეფექტიანი საზოგადოებრივი განათლება ჯანმრთელობასთან დაკავშირებით და პრევენციის სხვა ღონისძიებები..
3. შეზღუდვები შემოსვლის და დარჩენის საწინააღმდეგოდ დაფუძნებული ჯანმრთელობის მდგომარეობაზე, მათ შორის აივ ინფექციის შემთხვევაში უნდა განხორციელდეს იმდაგვარად რომ ადამიანის უფლებების ვალდებულებები შესრულდეს, მათ შორის დისკრიმინაციის აკრძალვის, ლტოლვილთა non-refoulement -ის პრინციპები, პირადი ცხოვრების უფლება, ოჯახის დაცვის უფლება, მიგრანტთა უფლებების დაცვა და ბავშვის საუკეთესო ინტერესების დაცვა. შესაბამის ჰუმანიტარულ საჭიროებებს უნდა მიექცეს სათანადო ყურადღება.
4. ჯანმრთელობასთან დაკავშირებული ნებისმიერი სამგზავრო შეზღუდვა უნდა დაწესდეს ინდივიდუალური ინტერვიუს/შემოწმების შედეგად. გაძევების შემთხვევაში, პირს ზეპირად და წერილობით უნდა განემარტოს გაძევების მიზეზები.
5. ჯანმრთელობის მდგომარეობასთან მიმართებაში, პირს მკურნალობა უნდა გაეწიოს იმის გათვალისწინებით რა პოტენციური ეკონომიკური დანახარჯები ექნება ამ მდგომარეობაში მყოფ პირს. ისინი ვინც ცხოვრობენ აივ ინფექციით და სურთ შემოსვლა მოკლე ან გრძელვადიანი დარჩენის მიზნით არ უნდა იქნენ გამორიცხულნი ფინანსური მოტივებიდან გამომდინარე.
6. გამორიცხვა რომელიც დაფუძნებულია სამედიცინო და სოციალური დახმარების თვალსაზრისით განხორციელებულ შესაძლო ხარჯებთან მიმართებაში, რაც დაკავშირებულია ჯანმრთელობის მდგომარეობასთან, უნდა განხილულ იქნეს მხოლოდ მაშინ თუ დამტკიცდება, ინდივიდუალური შესწავლის შედეგად, რომ პირს ესაჭიროება აღნიშნული სამედიცინო და სოციალური დახმარება; მაღალი ალბათობით ფაქტობრივად გამოიყენებს მას უახლოეს მომავალში; და არ აქვს სხვა საშუალებები დაფაროს ეს ხარჯები (მაგალითად კერძო ან სამსახურთან დაკავშირებული დაზღვევით, პირადი რესურსებით, ადგილობრივი საზოგადოების ჯგუფების მხარდაჭერით); და ეს ხარჯები ვერ ანაზღაურდება პრივილეგიებით, რომლებიც მას აჭარბებს, ისეთი როგორიცაა კონკრეტული უნარ-ჩვევები, ნიჭი, სამუშაო შესაძლებლობა, გადასახადების გადახდა, კულტურულ მრავალფეროვნებაში დახმარება და შემოსავლის შესაძლებლობა ან სამუშაოს შექმნა.
7. თუ პირი, რომელიც ცხოვრობს აივ ინფექციით არის გაძევების (დეპორტაციის) სუბიექტი, მოცემული გაძევება (დეპორტაცია) უნდა განხორციელდეს საერთაშორისო სამართლებრივ ვალდებულებების შესრულების ფონზე, მათ შორის შესაბამის პირს ხელმისაწვდომობა უნდა მიეცეს სამართლიანი სამართალწარმოების უფლებასა და გაძევების გასაჩივრების ადექვატურ საშუალებებზე. ყურადღება უნდა გამახვილდეს ჰუმანიტარული ხასიათის დამაჯერებელ მიზეზებზე, რომლებიც უფლებამოსილებას ანიჭებენ პირს დარჩეს ქვეყანაში....“
34. საერთაშორისო სახელმძღვანელო პრინციპები აივ ინფექციისა და ადამიანის უფლებების შესახებ (2006 წლის გაერთიანებული ვერსია), რომელიც გამოქვეყნებულია გაეროს ადამიანის უფლებათა კომისრის და UNAIDS -ის მიერ, იკითხება შემდეგნაირად:
“102. ადამიანის უფლებათა პრინციპები, რომლებიც აუცილებელია სახელმწიფოს მიერ აივ ინფექციაზე ეფექტური რეაგირების განსახორციელებლად, შეიძლება მოძიებულ იქნეს არსებულ საერთაშორისო აქტებში...აივ ინფექციასთან დაკავშირებული ადამიანის უფლებების პრინციპები, inter alia არის:
•დისკრიმინაციის აკრძალვის უფლება, თანაბარი დაცვა და კანონის წინაშე თანასწორობა...
•გადაადგილების თავისუფლება...
104. ადამიანის უფლებათა საერთაშორისო სამართლის მიხედვით სახელმწიფოებმა შეიძლება დააწესონ შეზღუდვები ზოგიერთ უფლებებზე, ვიწროდ განსაზღვრულ შემთხვევებში, თუ აღნიშნული შეზღუდვები აუცილებელია უპირატესი მიზნების მისაღწევად, როგორიცაა საზოგადოებრივი ჯანმრთელობა, სხვათა უფლებები, მორალი, საჯარო წესრიგი, ზოგადი კეთილდღეობა დემოკრატიულ საზოგადოებაში და ეროვნული უსაფრთხოება...
105. საზოგადოებრივი ჯანმრთელობა ყველა ხშირად მიეთითება სახელმწიფოების მხრიდან როგორც საფუძველი ადამიანის უფლებების შეზღუდვის აივ ინფექციის კონტექსტში. თუმცა ბევრი მსგავსი შეზღუდვა ეწინააღმდეგება დისკრიმინაციის აკრძალვის პრინციპს, როდესაც აივ ინფექციის სტატუსისაფუძვლად ედება განსხვავებულ მოპყრობას განათლებასთან, დასაქმებასთან, ჯანდაცვასთან, მგზავრობასთან, სოციალურ უსაფრთხოებასთან, საცხოვრებელთან და თავშესაფართან ხელმისაწვდომობასთან დაკავშირებით...
127. არ არსებობს რაიმე საზოგადოებრივი ჯანმრთელობის ინტერესებიდან გამომდინარე გამართლება აივ ინფექციის სტატუსის გამო გადაადგილების თავისუფლების ან საცხოვრებელი ადგილი თავისუფლად არჩევის უფლების შესაზღუდად. ამჟამად არსებული ჯანმრთელობის საერთაშორისო რეგულაციების შესაბამისად ერთადერთი დაავადება, რომელიც მოითხოვს სერთიფიკატს საერთაშორისო მგზავრობისთვის არის ყვითელი ცხელება [სქოლიო მოშლილია]. შესაბამისად, ნებისმიერი შეზღუდვა აღნიშნული უფლებების აივ სტატუსის რეალურად ქონის ან ეჭვის გამო, მათ შორის საერთაშორისო მგზავრების აივ ინფექციის სკრინინგი, ატარებს დისკრიმინაციულ ხასიათს და არ შეიძლება დასაბუთდეს საზოგადოებრივი ჯანმრთელობის საშიშროებით.
128. როდესაც სახელმწიფოები აივ ინფექციით დაავდებულ პირებს უკრძალავენ გრძელვადიან ცხოვრებას ეკონომიკური ხარჯების გამო, სახელმწიფოებმა არ უნდა განასხვავონ აივ ინფექცია სხვა შედარებითი ანალოგიური მდგომარეობისაგან, ანალოგიური დახმარებისგან და უნდა დაადგინონ რომ აღნიშნული ხარჯები რეალობაში იქნება გაწეული იმ შემთხვევაში თუ უცხოელი მოითხოვს საცხოვრებელს. შემოსვლის განაცხადის განხილვის დროს, ჰუმანიტარულმა საჭიროებებმა, როგორიცაა ოჯახის ერთიანება და თავშესაფრის საჭიროება, უნდა გადაწონოს ეკონომიკური გათვლები.“
35. აივ ინფექციასთან დაკავშირებული სამგზავრო შეზღუდვებზე მომუშავე საერთაშორისო სამუშაო ჯგუფის, რომელიც მოწვეულ იქნა UNAIDS -ის მიერ 2008 წელს, ანგარიში მოიცავდა შემდეგ საკითხებს:
“სამუშაო ჯგუფმა დაადასტურა რომ აივ ინფექციასთან დაკავშირებული შეზღუდვები შემოსვლის, დარჩენის და ცხოვრების შესახებ აივ ინფექციის სტატუსის გამო არის დისკრიმინაციის გამომწმვევი, არ იცავს საზოგადოებრივ ჯანმრთელობას და რაციონალურად არ ახდენს მათ იდენტიფიცირებას ვისაც შეუძლია არასათანადო ტვირთი დააკისროს საზოგადოებრივ ფონდებს. კერძოდ, სამუშაო ჯგუფმა დაადგინა შემდეგი კვლევის შედეგები:
•სამუშაო ჯგუფმა ვერ მოიპოვა მტკიცებულება იმის შესახებ რომ აივ ინფექციასთან დაკავშირებული შეზღუდვა შემოსვლაზე, დარჩენასა და ცხოვრებაზე იცავს საზოგადოებრივ ჯანმრთელობას და ჩათვალა რომ ამ შეზღუდვებმა მართლაც შეიძლება ხელი შეუშალონ საზოგადოების ჯანმრთელობის დაცვისკენ მიმართულ ღონისძიებებს.
•შეზღუდვები შემოსვლის, დარჩენის და ცხოვრებასთან დაკავშირებით, რომლებიც აკონკრეტებენ აივ ინფექციას, სხვა შედარებით მდგომარეობისგან განსხვავებით და/ან დაფუძნებულია აივ ინფექციის სტატუსზე, თავისთავად არის დისკრიმინაციული.
•აივ ინფექციის დადებითი სტატუსის მქონე პირების გაძევება ან დეპორტაცია, მათ მოვლასა და მკურნალობასთან დაკავშირებული პოტენციური ხარჯების თავიდან აცილების მიზნით, უნდა ეფუძნებოდეს შესაძლოდ გასაწევი ხარჯების ინდივიდუალურ შესწავლას, ხსენებულიდან არ უნდა გამოირიცხოს აივ ინფექცია და იგი არ უნდა ეწინააღმდეგებოდეს ადამიანის უფლებებსა და ჰუმანიტარული საჭიროებებს.“
IV. შედარებითი მონაცემები
36. 2009 წლის მაისში UNAIDS -მა, გაერთიანებული ერების ერთობლივმა პროგრამამ აივ ინფექციის შესახებ, გამოსცა კვლევა შეზღუდვათა განსაზღვრა აივ ინფექციის მქონე პირების შემოსვლის, დარჩენის და ცხოვრების თვალსაზრისით. კვლევის უკანასკნელი განახლებული ვერსია (2010 წლის მაისის მდგომაროებით) ხელმისაწვდომია მის ვებ გვერდზე.
37. კვლევის შედეგად, 124 ქვეყანას და ტერიტორიას მსოფლიოში არ აქვს აივ ინფექციასთან მიმართებაში შეზღუდვები შესვლის, დარჩენის ან ცხოვრების თვალსაზრით. სხვა 52 ქვეყანა და ტერიტორია აწესებს გარკვეული ფორმით შეზღუდვებს აივ ინფექციის მქონე პირებისთვის მათი აივ ინფექციის სტატუსის გამო შევლაზე, დარჩენასა და ცხოვრებაზე. ეს კატეგორია მოიცავს მათ შორის შვიდ ევროპის საბჭოს წევრ ქვეყანას.
38. ევროპის საბჭოს არც ერთი ქვეყანა არ აცხადებს უარს ვიზის გაცემაზე ან მოკლე ვადით დასარჩენად შემოსვლაზე ინდივიდის აივ ინფექციის სტატუსის გამო. სამ ქვეყანას (სომხეთი, მოლდოვა და რუსეთი) შეუძლია დეპორტაცია გაუკეთოს ინდივიდს, როგორც კი მისი აივ ინფექციის დადებითი სტატუსი დადგინდება. ეს სახელმწიფოები და სამი დამატებით (ანდორა, კვიპროსი და სლოვაკია) ითხოვენ პირისგან რომელიც მიმართავს საცხოვრებლის უფლებაზე დაადასტუროს რომ ის აივ ინფექციის უარყოფითი სტატუსის მქონეა. საბოლოოდ, ლიტვა ითხოვს იმის გაცხადებას თუ რამდენად აქვს ინდივიდს „დაავადება, რომელიც საფრთხეს უქმნის საზოგადოებრივ ჯამრთელობას“.
სამართალი
I. მე-8 მუხლთან ერთად აღებული კონვენციის მე-14 მუხლის სავარაუდო დარღვევა
39. განმცხადებელი ჩიოდა კონვენციის მე-8, მე-13, მე-14 და მე-15 მუხლების საფუძველზე, რომ გადაწყვეტილება მისთვის რუსეთში ცხოვრების უფლების უარის თქმის შესახებ იყო დისპროპორციული საზოგადოების ჯანმრთელობის დაცვის კანონიერ მიზანთან და დაარღვია მისი უფლება ეცხოვრა მის ოჯახთან ერთად. სასამართლო აღნიშნავს რომ აღნიშნული საჩივრის უმთავრეს ასპექტს წარმოადგენს ის განსხვავებული მოპყრობა, რომელიც გამოიყენეს განმცხადებლის მიმართ მისი ჯანმრთელობის სტატუსის გამო საცხოვრებლის უფლებაზე მიმართვის დროს. საქმის გარემოებების გათვალისწინებით და იმის გააზრებით რომ მაღალი ხარისხის დასაბუთება სჭირდება ამ საქმის ფაქტებს სამართლებრივი თვალსაზრისით (იხილეთ Guerra and Others v. Italy, 19 თებერვალი 1998, § 44, გადაწყვეტილებების ანგარიშები 1998 I), სასამართლო აუცილებლად მიიჩნევს განიხილოს განმცხადებლის საჩივარი კონვენციის მე-14 მუხლის ჭრილში, მე-8 მუხლთან კავშირში (შეადარეთ Abdulaziz, Cabales and Balkandali v. the United Kingdom, 28 მაისი 1985, § 70, შერიეს A ნო. 94). აღნიშნული ნორმების მიხედვით:
მუხლი 8
1.„ ყველას აქვს უფლება, პატივი სცენ მის პირად და ოჯახურ ცხოვრებას, მის საცხოვრებელსა და მიმოწერას.
2.დაუშვებელია ამ უფლების განხორციელებაში საჯარო ხელისუფლების ჩარევა, გარდა ისეთი შემთხვევისა, როდესაც ასეთი ჩარევა ხორციელდება კანონის შესაბამისად და აუცილებელია დემოკრატიულ საზოგადოებაში ეროვნული უშიშროების, საზოგადოებრივი უსაფრთხოების ან ქვეყნის ეკონომიკური კეთილდღეობის ინტერესებისათვის, უწესრიგობის ან დანაშაულის თავიდან ასაცილებლად, ჯანმრთელობის ან ზნეობისა
