Mahkemesi : KONYA 7. Asliye Ceza
Günü : 07.12.2010
Sayısı : 1097-921

Taksirle ölüme neden olma suçundan sanık S.. E..'in 5237 sayılı TCK’nun 85/1, 62 ve 53. maddeleri gereğince 5 yıl hapis cezasıyla cezalandırılmasına ve hak yoksunluğuna ilişkin, Konya 7. Asliye Ceza Mahkemesince verilen 07.12.2010 gün ve 1097–921 sayılı hükmün, sanık müdafii tarafından temyiz edilmesi üzerine dosyayı inceleyen Yargıtay 12. Ceza Dairesince 13.10.2011 gün ve 7353–2929 sayı ile; hüküm fıkrasından TCK'nun 53. maddesinde sayılan haklardan yoksun bırakılmaya ilişkin bölümün çıkartılması suretiyle düzeltilerek onanmasına karar verilmiştir.
Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı ise 08.01.2014 gün ve 369428 sayı ile;
"1)...Yargılamanın 07.12.2010 tarihli celsesinde esas hakkında savunmasını sunan sanık müdafii, sanık hakkında lehe olan hükümlerin uygulanmasını talep etmiştir.
TCK'nun 50/1. maddesine göre; kısa süreli hapis cezası, suçlunun kişiliğine, sosyal ve ekonomik durumuna, yargılama sürecinde duyduğu pişmanlığa ve suçun işlenmesindeki özelliklere göre adlî para cezasına ve maddede belirtilen diğer seçenek yaptırımlara çevrilebilmektedir. Bununla birlikte aynı maddenin 4. fıkrasında, 'Taksirli suçlardan dolayı hükmolunan hapis cezası uzun süreli de olsa bu ceza, diğer koşulların varlığı hâlinde, birinci fıkranın (a) bendine göre adlî para cezasına çevrilebilir. Ancak, bu hüküm, bilinçli taksir hâlinde uygulanmaz' hükmü yer almaktadır.
TCK'nun 50/1-a ve 50/4. maddesinin sonuç olarak verilen 5 yıl hapis cezasına göre sanık lehine olduğu hususunda terddüt bulunmamaktadır. O halde sanık müdafiinin yargılamanın son celsesinde ileri sürdüğü sanık lehine hükümlerin uygulanması konusundaki talep anılan yasa hükümlerini de kapsamaktadır.
Konya 7. Asliye Ceza Mahkemesi'nin 07.12.2010 tarih ve 1097-921 sayılı kararı incelendiğinde gerek kısa kararda gerekse gerekçe bölümünde sanık hakkında TCK'nun 50/1-a ve 50/4. maddesi hükümlerinin uygulanıp uygulanmayacağı konusunda herhangi bir değerlendirme yapılmadığı göze çarpmaktadır.
Türkiye Cumhuriyeti Anayasanın 141 ve 5271 sayılı CMK’nun 34. maddeleri uyarınca bütün mahkeme kararlarının, karşıoy da dahil olmak üzere gerekçeli olarak yazılması zorunludur. Hükmün gerekçeyi ihtiva etmemesi ise 1412 sayılı CMUK'nun 308/7 ve 5271 sayılı CMK’nun 289/1-g bendi uyarınca hukuka kesin aykırılık halini oluşturacaktır. Ayrıca Ceza Muhakemesi Kanununun 230. maddesi uyarınca, hükmün gerekçesinde, suç oluşturduğu kabul edilen eylemin gösterilmesi, bunun nitelendirmesinin yapılması, ceza kanununda öngörülen sıra ve esaslara göre cezanın ve ayrıca cezaya mahkûmiyet yerine veya yanı sıra uygulanacak güvenlik tedbirinin belirlenmesi, cezanın ertelenmesine, hapis cezasının adli para cezasına veya tedbirlerden birine çevrilmesine ya da ek güvenlik tedbirlerinin uygulanmasına veya bu hususa ilişkin istemlerin kabul veya reddine dair dayanakların gösterilmesi zorunludur. Gerekçe, hükmün dayanaklarının akla, hukuka ve dosya içeriğine uygun açıklamasıdır. Bu nedenle, gerekçede hükme esas alınan veya reddedilen bilgi ve belgelerin belirtilmesi ve bunun dayanaklarının gösterilmesi, bu dayanakların da, geçerli, yeterli ve yasal olması gerekmektedir. Yasal, yeterli ve geçerli bir gerekçeye dayanılmadan karar verilmesi, kanun koyucunun amacına uygun düşmeyeceği gibi, uygulamada da keyfiliğe yol açacaktır.
Bu itibarla keyfiliği önlemek, tarafları tatmin etmek, sağlıklı bir denetime olanak sağlamak bakımından, hükmün gerekçeli olma sında zorunluluk bulunmakta olup, somut olayda, sanık müdafiinin sanık hakkında lehe kanun hükümlerinin uygulanması yönündeki talebini kapsayan uzun süreli hapis cezasının adli para cezasına çevrilmesini olanaklı kılan TCK'nun 50/1-a, 50/4. maddesinin uygulanıp uygulanmayacağının tartışılmaması suretiyle Anayasanın 141, 5271 sayılı CMK’nun 34 ve 230. maddelerine muhalefet edilmesinin ötesinde sanık hakkında anılan madde hükümleri dosya kapsamı ve kanun hükümleri ile bağdaşmayacak şekilde uygulanmamıştır.
2)Yargıtay Ceza Genel Kurulu'nun 07.07.2009 tarih ve 62-191 sayılı kararında da vurgulandığı üzere, taksirli suçlar açısından temel cezanın belirlenmesinde TCK'nın 61/1. maddesinin (g) bendinde yer alan 'failin güttüğü amaç ve saiki' gerekçesine dayanılamayacağının gözetilmemesi, yasaya aykırı bulunmaktadır" görüşüyle itiraz kanun yoluna başvurmuştur.
CMK'nun 308. maddesi uyarınca inceleme yapan Yargıtay 12. Ceza Dairesince 30.01.2014 gün ve 27–2193 sayı ile, itiraz nedenlerinin yerinde görülmediğinden bahisle Yargıtay Birinci Başkanlığına gönderilen dosya, Ceza Genel Kurulunca değerlendirilmiş ve açıklanan gerekçelerle karara bağlanmıştır.

Sanığın taksirle ölüme neden olma suçundan cezalandırılmasına karar verilen somut olayda, suçun sübutu, nitelendirilmesi ve eylemde bilinçli taksir şartlarının bulunmadığı konularında Özel Daire ile Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı arasında bir uyuşmazlık bulunmamakta olup, Ceza Genel Kurulunca çözümlenmesi gereken uyuşmazlıklar;
1- Sanık müdafiinin “lehe olan hükümlerin uygulanmasını istiyoruz” şeklindeki talebinin, taksirle ölüme neden olma suçundan verilen 5 yıl hapis cezasının adli para cezasına çevrilip çevrilmeyeceği hususunda değerlendirme yapılmasını gerektirip gerektirmediği,
2- Taksirle ölüme neden olma suçunda temel ceza belirlenirken 5237 sayılı TCK’nun 61. maddesinin 1. fıkrasın (g) bendindeki “failin güttüğü amaç ve saik” ölçütünün dikkate alınıp alınmayacağı,
Noktalarında toplanmaktadır.
İncelenen dosya kapsamından;
Sanığın olay günü saat 21.30 sıralarında kullanmış olduğu araç ile seyir halinde iken tıp fakültesi önünde bulunan yaya geçidinin olduğu yerde karşıdan karşıya geçmekte olan İlhami Güçlü'ye çarparak yaralanmasına neden olduğu, İ..G..'nün tedavi gördüğü hastanede vefat ettiği, kaza mahallinde bekleyen sanığın yapılan muayenesinde alkollü olmadığının tespit edildiği,
12.06.2007 tarihli trafik kazası tespit tutanağında; sürücü S.. E..'in Köyceğiz istikametinden Konya şehir merkezine gelirken tıp fakültesi önünde bulunan yaya geçidinde yayaya çarptığı, sürücünün yaya geçidinde ilk geçiş hakkını yayalara vermemek ve aracını yavaşlatmamak kuralını ihlal ettiği, yayanın ise bir kusurunun olmadığı, olay yerinde fren izi tespit edilemediği bilgilerine yer verildiği,
Ankara Adli Tıp Grup Başkanlığı Trafik İhtisas Dairesinin 01.10.2009 tarihli raporunda; sanığın gece vakti aydınlatması olan mahalde, hastane ve yaya geçidi işareti bulunan yolda hızını araç, yol ve trafik durumunun gerektirdiği şartlara uygun olarak ayarlamadan yaya geçidine yaklaşarak yaya geçidinden geçmeye çalışan yayaya çarpmasıyla meydana gelen kazada, Karayolları Trafik Kanununun 47/d ve 74. maddelerine göre tamamen kusurlu olduğunun, yaya İ..G..'nün ise ilk geçiş hakkı bulunan yaya geçidini kullanarak girmiş olduğu yolda maruz kaldığı kazada hatalı tutum ve davranışı bulunmadığından kusursuz olduğunun belirtildiği,
Tanık Bilgen'in; sanık ile birlikte arkadaş ziyareti için hastaneye gittiklerini, çıkışta henüz 50 metre gittikten sonra yol kenarındaki park ha